تنها نشسته ام …….
اما تنها نیستم………
یادت امان تنهایی نمیدهد!

قلبی دارم خسته از تپیدن

مــــی گــــویــنــد ســـــاده ام ..!

مـــی گـــویـــنـــد تــــو مــــرا با یــک نــگــاه ..

یـــک لبـــــخـنـــد ..

بــه بــازی میـــــگیــــری ..!

مــــــی گـــــوینــــد تـــرفنــدهـــایت ، شـــیطنـــت هــــایت ..

و دروغ هایـــت را نمــــی فهمــــم ..

مــــــی گویند ســــاده ام ..!

اما مــــــــن فـــــقــــــط دوســـتـــــت دارم ..،

همیـــــــــن!

و آنــــها ایــــن را نمـــــــیفــــهمنــــد ..!!‬

حَـتـم دارم کـارگـران در تمــــام ِ جاده هــا
مـشـغـول ِ کـارنــد ...!
هـمـه راه‌هـایـی کـه تــو را بـه مـن مـی‌رسـاننــد
در دسـتـــِ تـعـمـیـــرنـد ...!
اگـر نـه، تــو حتمـا مـی‌آمـدي ...!!!

حوصله ام برفی ست!
با یک عالمه قندیل دلتنگی,
از گوشه های دلم آویزان!
آهای!
کافی ست ” کمی “ها  کنی که ” آب”شوم!…

خوش به حال باد

گونه هایت را لمس می کند

و هیچ کس از او نمی پرسد که با تو چه نسبتی دارد!

کاش مرا باد می آفریدند

تو را برگ درختی خلق می کردند؛

عشق بازی برگ و باد را دیده ای؟!

در هم می پیچند و عاشق تر می شوند…

بی حس شده ام از درد !

از بغــض !

فقط گاهـی

خـط ِ اشکی …میسـوزانـد صـورتـم را

حمـاقـت کـه شاخ و دم نــدارد!

حمـاقـت یـعنـﮯ مـن کـه

اینقــدر میــروم تـا تـو دلتنـگ ِ مـن شـوﮮ!

خـبری از دل تنـگـﮯ ِ تـو نمـی شود!

برمیگردم چـون

دلـتنـگـت مــی شــوم!!!

من ماندم و ۱۶ جلد

لغت نامه که هیچ کدام از واژهایش

مترادف “دلتنگی” نمیشود…

کاش دهخدا میدانست دلتنگی معنا ندارد!!

درد دارد…

ســــخـــت اســـت وقتـــی از شـــدت بـــغـــض ،

گـــلـــو درد بگـــیری ...
و هـــمـــه بگـــویـــند ؛

لبـــاس گـــرم بـــپـــوش !

به سلامتی... به سلامتی اونایی که هم دل دارن هم معرفت اما کسی رو ندارن... به سلامتی اونایی که تک پرن و با هر آشغالی نمیپرن... به سلامتی تلخی روزگار که خیلی چیزارو میشه خواست اما نمیشه داشت... به سلامتی اونایی که غرور دلشون له میشه ولی به حرمت رفیقشون فقط خون دلشو میخورن وبه سلامتی تو عشقم

نمی بخشمت به خاطر تمام خنده هایی که از صورتم گرفتی ،

به خاطر تمام غم هایی که بر صورتم نشاندی ،

نمی بخشمت به خاطر دلی که برایم شکستی ،

به خاطر احساسی که برایم پر پر کردی ،

نمی بخشمت به خاطر زخمی که بر وجودم نشاندی ،

به خاطر نمکی که بر زخمم گذاردی

حالا که دیگر دستم به آغوشت نمیرسد
و بوسیدنت موکول شده
به تمامی روزهای نیامده..

حالا که هر چه دریا و اقیانوس را
از نقشه جهان پاک کردی
مبادا غرق شوم در رویایت
باید اسمم را
در کتاب گینس ثبت کنم
تا همه بدانند
- یک نفر
با سنگین ترین بار دلتنگی
روی شانه هایش -
تو را دوست میداشت

نفس می کشم نبودنت را
نیستی
هوای بوی تنت را کرده ام
می دانی
پیرهن جدایی ات بدجور به قامتم گشاد است
تو نیستی
آسمان بی معنیست
حتی آسمان پر ستاره
و باران
مثل قطره های عذاب روی سرم می ریزد
تو نیستی
و من چتر می خواهم ...
هر چیزی که حس عاشقانه و شاعرانه می دهد در چشمانم لباس سیاه پوشیده...
خودم را به هزار راه میزنم
به هزار کوچه
به هزار در
نکند یاد آغوشت بیفتم ...

تا انتهای روشنایی می نویسم

تا به روی مرمری كه بر پیكرم خوابیده

حك شود

اشك نمی خواهم

آه نمی خواهم

تنها تلنگری كه بیدارم كند

و نوری كه روشن كند چشمانم را

تا به پس از خویش بنگرم

تا دوست داشتنی ها را نگاه كنم
و باز نگاه كنم

آری هیچ اشكی نمی خواهم

چون دلم بسیار میگیرد

تنها مرا به خاطر بسپار

مهـــــ ـــــ ــــم نـیـســــــــ ـتــ

ایــن در بــﮧ کــدامـ پاشنــــــ ــــﮧـ مــےچرخـــــــــ ـد . . ،

 مهم تویــــــــ ــــے . .

کــﮧ نــﮧ مـ‌ـ ے آیـــــ ــے، نــﮧ مـ‌ـــــ ــــــ ــے روـے . . .!

اینـــو آویـــــــــ ــــــــزه گوشت کــنـــــــــ ...!

مگـــه نخوآستــی بــــری؟!!

بـه خــودمـ  ربــــــــ ــــــط دآره

 
پس دیگــــــــه ســــ ـــآکت شو لعنتیــــــــــــــ.....

رفتــــــ ــــــــــ ـــــــ ـــــی... 

زنـבگے زیباسـتـــ

بــﮧ زیبایے چشمهاے پـُـفـ ڪرבه از

هِق هِق هــآے شَبــآنـﮧ

بــﮧ زیبایے بغــض نَفَس گیـر روزانــﮧ...

بــﮧ زیبایے قلبــِ تڪـﮧ تڪـﮧ شُده اَز

شڪستنهاے بیشمـآر

بــﮧ زیبایے نفسے ڪــﮧ از تَنگے بالـا نمیایــَב ...

بــﮧ زیبایے تمام شُـבטּ تـבریجے مـטּ ...

آرے

زنـבگے زیباستــ ـــ

ڪآش یـــآ بــوבے !!

به خدا اون بیرون هیچ خبری نیـ
همه چی همینجاست ، تو خونمون ، تو همین خاک
سلامتی همه اونایی که تو همین خاک متولد شدن
واسه همین خاک جنگیدن و جزوِ همین خاک شدن
سلامتی شهیدا ، حاج حسینا ، تو دلی ها
سلامتی ناصر حجازی ها ، ایرج قادری ها
سلامتی استعدادایی که ستاره نشدن اما ایرونی موندن و اسطوره میشن
سلامتی اسطوره هایی که با بی لطفی خدافظی کردن
آقا مهدوی کیا ، علی آقا کریمی
سلامتی داداشیای تو زندون ، دست فروشای تو میدون
سلامتی پدر مادرا ، سلامتی دست تنگا ، سلامتی درد دیده ها ، داغ دارا ، بیمارا

من ان زندانی روزم

که نامردام بی همت

به جرم دیدن یارم

مرا اندر قفس کردن

من از زندان نمی ترسم

عبادتگاه مردان است

ویادتو کلید قفل زندان است

                                 رفاقت عمر نامعلوم داره

              ولی یه قانون قشنگی داره اونم وفا داریه

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد.

کس جای در این منزل ویرانه ندارد.

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد.

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

زنده باد مرگ

 دریایی و من موجی اسیرم 

 که می خواهم در آغوشت بمیرم

بیا دریای من آغوش بر کش

نمی خواهم جدا از تو بمیرم

یاد گرفتم که عشق با تمام عظمتش 

 دو سه ماه بیشتر زنده نیست

یاد گرفتم که عشق یعنی فاصله

و فاصله یعنی دو خط موازی

که هیچگاه به هم نمی رسند

یاد گرفتم در عشق هیچکس به اندازه خودت

وفادار نیست و یاد گرفتم هر چه عا شق تری ، تنهاتری